Trybunał wyrokiem z 13 maja 2021 r., sygn. akt K 15/16, uznał, że art. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych w części obejmującej zwrot „lub jeżeli w ramach takiej umowy wykonuje pracę na rzecz pracodawcy, z którym pozostaje w stosunku pracy”, jest zgodny z zasadą poprawnej legislacji wywodzoną z art. 2 Konstytucji RP. Podkreślił, że istotą zakwestionowanej regulacji jest ochrona praw pracowniczych i uniemożliwienie pracodawcom obchodzenia przepisów prawa.

Definicja pracownika

W art. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, została zawarta ubezpieczeniowa definicja pracownika. Na podstawie przywołanych przepisów, za pracownika uważane są wszystkie osobę wykonującą pracę na podstawie umowy agencyjnej, umowy zlecenia lub innej umowy o świadczenie usług, do której mają zastosowanie przepisy dotyczące zlecenia, albo umowy o dzieło, w sytuacji gdy umowa taka została zawarta z pracodawcą, z którym dana osoba pozostaje w stosunku pracy, lub jeżeli w ramach takiej umowy wykonuje pracę na rzecz pracodawcy, z którym pozostaje w stosunku pracy. Skutki takiego brzmienia przepisów oznaczają, że pracodawca jest zobowiązany odprowadzić składki nie tylko z wynagrodzenia z umowy o pracę, lecz także z wynagrodzenia z umów cywilnoprawnych, mimo że formalnie zawarte są one z innym podmiotem. Taka interpretacja od początku jej wprowadzenia wywołuje duże kontrowersje i wyraźny sprzeciw przedsiębiorców. Płatnicy podnoszą argument, że problemem nie jest treść przepisu, lecz bardziej wykładnia ZUS i sądów, które interpretują go zbyt szeroko. Przykładem takiej rozszerzonej interpretacji jest choćby uchwała Sądu Najwyższego z 26 sierpnia 2021 r., sygn. akt III UZP 6/21. Dla sądów i ZUS najważniejsze jest uzyskiwanie korzyści przez pracodawcę z pracy pracownika wykonywanej formalnie na rzecz podmiotu trzeciego, bez względu na inne okoliczności.

Definicja płatnika

Po wprowadzeniu nowych regulacji, brak było pewności jak wprowadzenie tak szerokiego pojęcia pracownika w przepisach ubezpieczeniowych będzie skutkowało w przyszłości. Uchwałą z 2 września 2009 r., (sygn. akt II UZP 6/09), Sąd Najwyższy rozwiał wątpliwości i wskazał kierunek stwierdzając, że pracodawca, którego pracownik wykonuje na jego rzecz pracę w ramach umowy o dzieło zawartej z osobą trzecią, jest płatnikiem składek na ubezpieczenie emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe z tytułu tej umowy. Zasadę tę należy stosować także do innego rodzaju umów cywilnoprawnych.

Według SN taka interpretacja jest uzasadniona w przypadku, gdy umowa cywilnoprawna została zawarta z innym podmiotem (osobą trzecią), lecz praca w jej ramach jest wykonywana na rzecz pracodawcy. W ocenie sądu obowiązki płatnika powinny obciążać podmiot, na rzecz którego praca w ramach umowy cywilnoprawnej jest faktycznie świadczona i który uzyskuje jej rezultaty, unikając obciążeń i obowiązków wynikających z przepisów prawa pracy. Biorąc pod uwagę taką wykładnię, próby obejścia prawa w taki sposób stały się nieopłacalne. Bezpośrednim skutkiem przywołanej uchwały było kierowanie coraz większej liczby spraw do sądów, w których ZUS powoływał się na art. 8 ust. 2A ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych.

Zakres obowiązków a status pracownika

Pierwsza z okoliczności wskazanych w przepisie tj. „zawarcie umowy cywilnoprawnej ze swoim pracodawcą, nie budzi raczej żadnych wątpliwości”. Duże obawy i możliwości bardzo szerokiej interpretacji budzi natomiast część przepisu mówiąca o „wykonywaniu pracy na rzecz swojego pracodawcy”, albowiem taki zapis może być różnie interpretowany. W przywołanej wcześniej uchwale, do takich okoliczności SN zaliczył sprzedaż towarów produkowanych przez pracodawcę za pośrednictwem sklepu prowadzonego przez firmę (powiązaną z pracodawcą), w której pracownicy wykonywali umowy cywilnoprawne uznając jednocześnie, że pojęcie „wykonuje pracę na rzecz pracodawcy” obejmuje realizowanie umów zlecenia zawartych przez pracownika z przedsiębiorcą prowadzącym sprzedaż jego (pracodawcy) towarów, z którym firma ta powiązana jest osobowo lub kapitałowo. Co istotne, SN wskazał, że wykonywanie pracy na rzecz pracodawcy dotyczy również przypadków, gdy zakres obowiązków wynikających z umowy zlecenia jest inny niż zadania wynikające z umowy o pracę, a miejsce wykonywania zlecenia znajduje się poza siedzibą pracodawcy.

W innej sprawie SN uznał, że finansowanie przez pracodawcę (w jakikolwiek sposób) wynagrodzenia z tytułu świadczenia na jego rzecz pracy przez pracownika na podstawie umowy zawartej z osobą trzecią przemawia za zastosowaniem art. 8 ust. 2a o systemie ubezpieczeń społecznych. Omawiany przypadek dotyczył sytuacji, w której pracownicy salonów samochodowych zawierali umowy cywilnoprawne z firmami leasingowymi w celu realizacji umów leasingowych. Sąd wskazał, że finansowanie jednego podmiotu przez drugi nie rozstrzyga ostatecznie, że mamy do czynienia z trójkątem umów, ale nie można wykluczyć przypadków, gdy nawet mimo braku tego finansowania inne elementy stanu faktycznie wymuszą zastosowanie omawianego przepisu.

W obu wskazanych powyżej przypadkach, w ocenie sądu pracodawcy powinni odprowadzić składki również od wynagrodzeń uzyskiwanych przez pracowników w ramach umów zlecenia. Zdaniem SN nie tylko bezpośrednie wykonywanie czynności na rzecz pracodawcy wiąże się z koniecznością odprowadzania składek, lecz także sam fakt istnienia powiązań między pracodawcą a zleceniodawcą danej osoby oraz korzyść, jaką osiąga pracodawca.

Jak można wywnioskować z orzecznictwa SN, z koniecznością odprowadzania składek wiąże się nie tylko bezpośrednie wykonywanie czynności na rzecz pracodawcy, ale również sam fakt istnienia powiązań między pracodawcą a zleceniodawcą danej osoby oraz korzyść, jaką osiąga pracodawca.

Brak konieczności pracy pod kierownictwem

Analizując obecne orzecznictwo można dojść do wniosku, że sądy powołując się na art. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych nie wymagają już, aby ZUS stwierdził, że praca na umowie cywilnoprawnej musi być wykonywana pod kierownictwem pracodawcy. Sądy stosują wykładnię celościową przepisu a nie literalną, a celem wprowadzonej regulacji było zapobieganie rozwiązaniom umożliwiającym obejście obowiązków składkowych poprzez zawieranie

z pracownikami dodatkowych umów albo zawieraniu umów z podmiotami zewnętrznymi mającymi umowy z pracownikami pracodawcy.

Przykładowo w postanowieniu z 9 lipca 2020 r. (sygn. akt III UK 356/19) SN wyjaśnił, że art. 8 ust. 2a ustawy oznacza nie tylko szerokie rozumienie pojęcia „pracownik”, lecz także szeroką definicję pracowniczego tytułu obowiązkowych ubezpieczeń społecznych. Tytułem tym jest łączący pracodawcę z pracownikiem stosunek pracy oraz dodatkowo umowa cywilnoprawna zawarta

przez pracownika z pracodawcą lub zawarta z osobą trzecią, ale wykonywana na rzecz pracodawcy. W tym ostatnim przypadku pracodawca jest rzeczywistym beneficjentem pracy świadczonej przez pracownika-zleceniobiorcę, bez względu na to, czy w trakcie jej wykonywania pracownik pozostawał pod faktycznym kierownictwem pracodawcy i czy korzystał z jego majątku.

Orzekając, sądy badają w pierwszej kolejności czy pracodawca w jakikolwiek sposób korzysta na tym, że pracownik zawarł umowę cywilnoprawną z podmiotem zewnętrznym, oraz czy obie firmy są powiązane. Sprawą drugorzędną jest czy pracownik-zleceniobiorca wykonuje te same czynności

u pracodawcy i zleceniodawcy. Potwierdzeniem tej tezy jest postanowienie SN z 16 czerwca 2020 r., (sygn. akt I UK 220/19) w którym sąd wskazał, że „praca wykonywana na rzecz pracodawcy” to praca, której rzeczywistym beneficjentem jest pracodawca, niezależnie od formalnej więzi prawnej łączącej pracownika z osobą trzecią. Nie ma przy tym znaczenia rodzaj wykonywanych czynności przez pracownika wynikających z umowy zawartej z osobą trzecią oraz fakt, czy obie firmy wykonują ten sam rodzaj działalności. Aby zastosować regulacje art. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych jest już samo korzystanie przez pracodawcę z wymiernych rezultatów pracy swojego pracownika, wynagradzanego przez osobę trzecią ze środków pozyskanych od pracodawcy na podstawie umowy łączącej pracodawcę z osobą trzecią.

Przegrana ZUS

Nawet sądy, które kwestionują argumentację ZUS podnoszą, że znaczenie „korzyści”, jakie pracodawca musi uzyskać z dodatkowej umowy cywilnoprawnej jest kluczowe. Jak wskazał Sąd Apelacyjny w Białymstoku w wyroku z 16 września 2020 r. (sygn. Akt III AUa 159/20) sam fakt istnienia powiązań między pracodawcą a zleceniodawcą to zdecydowanie za mało. Sąd uznał, że do zakwalifikowania świadczenia pracy w ramach umów cywilnoprawnych do „świadczonych na rzecz” pracodawcy, z którym zleceniobiorca pozostaje w stosunku pracy, musi istnieć bezpośredni związek między wymierną i związaną z realizacją celów statutowych korzyścią pracodawcy a pracami wykonywanymi na podstawie umów cywilnoprawnych zawieranych z innym podmiotem. Czynnikiem decydującym o tym, na rzecz jakiego podmiotu była de facto wykonywana praca, jest jej finalny efekt. Praca wykonywana na rzecz swojego pracodawcy to praca, której rzeczywistym beneficjentem jest pracodawca, niezależnie od formalnej więzi łączącej pracownika z osobą trzecią. Zdaniem sądu, bez względu na rodzaj czynności wykonywanych przez pracownika wynikających z umowy zawartej z osobą trzecią oraz niezależnie od rodzaju działalności prowadzonej przez pracodawcę i osobę trzecią wystarczającą przesłanką zastosowania art. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych jest korzystanie przez pracodawcę z wymiernych rezultatów pracy swojego pracownika, wynagradzanego przez osobę trzecią.

Ulga na start obowiązuje zgodnie z art. 18 ustawy Prawo przedsiębiorców z dnia 30 kwietnia 2018 roku, a podstawowym warunkiem do skorzystania z ulgi jest podjęcie działalności gospodarczej po raz pierwszy, albo podjęcie jej ponownie po upływie co najmniej 60 miesięcy od dnia jej ostatniego zawieszenia lub zakończenia.

Brak przerwania ciągłości prowadzenia działalności, a „ulga na start”

Jak wskazał Zakład Ubezpieczeń Społecznych w decyzji z 9 września 2020 r. (WPI/200000/43/643/2020), prowadząc jednoosobową działalność gospodarczą w innym państwie niż Polska, przedsiębiorca nie jest pozbawiony możliwości skorzystania z 6-miesięcznej ulgi na start, a następnie 24-miesięcznych preferencyjnych składek. Jak wynika z prezentowanego stanowiska, przedsiębiorca może cieszyć się ulgami w pełnym zakresie. 

ZUS stwierdził w wydanej decyzji, iż samo prowadzenie działalności gospodarczej nie skutkuje brakiem możliwości wybrania „ulgi na start”, jeśli przedsiębiorca podczas prowadzenia takowej działalności podlegał pod inne ustawodawstwo niż polskie. W przywołanej decyzji przedsiębiorca podlegał ubezpieczeniom społecznym w Czechach przez 74 miesiące, a więc wymóg przerwy w opłacaniu składek, który wynosi 60 miesięcy został zdaniem organu spełniony i według powyższego przedsiębiorca kwalifikuje się do skorzystania z 6-miesięcznej ulgi na start, a następnie 24-miesięcznych preferencyjnych składek ZUS.

Zgodnie z decyzją Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z 16 września 2020 r. (WPI/200000/43/667/2020), umowa o świadczenie usług prezesa podlega pod ubezpieczenia społeczne.

Wynagrodzenie na podstawie umowy cywilnoprawnej o świadczenie usług

ZUS w swojej decyzji stwierdził, iż zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowemu podlegają osoby wykonujące pracę na podstawie umowy agencyjnej, umowy zlecenia lub innej umowy na świadczenie usług, do której zgodnie z kodeksem cywilnym stosuje się przepisy dotyczące zlecenia. Umowa o zarządzanie spółką jest umową podlegającą pod ww. przepisy, nawet w przypadku nabycia przez prezesa prawa do emerytury, lub w sytuacji, kiedy prezes został wybrany na podstawie przepisów szczególnych.

Wynagrodzenie prezesa na podstawie podjętej uchwały

Wyłącznie wynagrodzenie, wypłacane na podstawie podjętej uchwały o wynagrodzeniu członka zarządu, nie podlega pod ubezpieczenia społeczne. ZUS potwierdził to w interpretacji indywidualnej z dnia 20 maja 2020 r. (sygn. WPI/200000/43/389/2020).

W swojej interpretacji ZUS poinformował, iż nawiązanie stosunku obligacyjnego, tj. podpisanie umowy o pracę lub umowy cywilnoprawnej zależy jedynie od woli spółki czy to stosunek organizacyjny będzie wyłączną podstawą wykonywania obowiązków członka zarządu oraz czy będzie się wiązał z wynagrodzeniem, czy nie. Podstawą pełnienia funkcji członka zarządu może być w rezultacie zarówno zatrudnienie na podstawie umowy o pracę lub umowy cywilnoprawnej o świadczenie usług jak też jedynie powołanie uchwałą zgromadzenia wspólników.

Brak oskładkowania

Reasumując, samo powołanie na podstawie przepisów Kodeksu spółek handlowych, na stanowisko prezesa zarządu spółki, jak również osiąganie z tego tytułu, ustalonego w drodze uchwały wynagrodzenia, nie skutkuje powstaniem obowiązku ubezpieczeń społecznych, jeżeli nie jest ono związane z powstaniem określonego tytułu do objęcia obowiązkiem ubezpieczeń społecznych wskazanego w art. 6 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych w wyniku np. zawarcia umowy o pracę lub umowy cywilnoprawnej.

Od 1 stycznia 2021 r. został wprowadzony obowiązek zgłoszenia do ZUS zawieranych umów o dzieło. Dotyczy to umów zawartych od 1 stycznia 2021 r., które trzeba wykazać w specjalnym formularzu RUD.

Kogo dotyczy obowiązek?

Obowiązek nie dotyczy umów o dzieło:

• zawartych z własnym pracownikiem;
• wykonywanych na rzecz własnego pracodawcy, ale zawartych z innym podmiotem;
• zawartych z osobami prowadzącymi działalność gospodarczą na wykonanie przez nie usług, które wchodzą w zakres prowadzonej działalności.

Obowiązek zgłaszania umów o dzieło nie obejmuje tych podmiotów czy jednostek organizacyjnych (np. stowarzyszeń, fundacji, spółek prawa handlowego, itp.), które nie są płatnikami składek (tj. nie mają obowiązku rejestrować się w ZUS jako płatnicy składek, bo nie zgłaszają nikogo (w tym siebie) do ubezpieczeń społecznych.

Jakie dane należy podać?

W zgłoszeniu przedsiębiorcy przekazują wyłącznie ogólne informacje dotyczące zamawiającego i wykonawcy, daty zawarcia, rozpoczęcia i zakończenia umowy, jak też jej przedmiotu. Do zgłoszenia zawarcia umowy o dzieło są zobowiązani wszyscy płatnicy składek i osoby fizyczne, bez względu na to, czy są zarejestrowane w ZUS jako płatnik składek czy też nie.

W formularzu RUD należy podać następujące dane:

• w bloku I – swoje dane, czyli zamawiającego wykonanie umowy o dzieło – dane identyfikacyjne oraz adresowe,
• w bloku II – dane wykonawcy umowy o dzieło – dane identyfikacyjne oraz adresowe osoby, z którą zawarłeś umowę o dzieło,
• w bloku III – informację o zawartych umowach o dzieło – daty zawarcia, daty wykonywania (od-do) oraz liczbę zawartych umów.

Jak i kiedy dokonać zgłoszenia?

Zgłoszenie umowy o dzieło należy złożyć w ciągu 7 dni od zawarcia umowy. Można tego dokonać tego przekazując formularz elektronicznie, korzystając z Platformy Usług Elektronicznych (PUE) ZUS. Dla każdego wykonawcy dzieła trzeba złożyć oddzielny formularz RUD, a w jednym formularzu RUD można wykazać maksymalnie 10 umów zawartych z jednym wykonawcą.

Funkcjonowanie w ramach grup kapitałowych nabiera w ostatnich latach w Polsce na popularności. Motywy tworzenia różnych konstrukcji kapitałowych i wzajemnych powiązań są zróżnicowane. Jedną z ważniejszych przyczyn są względy podatkowe. Dość często działanie spółek w grupie skutkuje rozpoczęciem współpracy między poszczególnymi członkami takiej grupy kapitałowej. Prędzej czy później, może to  spowodować problemy związane z oskładkowaniem umów, które w normalnych okolicznościach takim składkom nie podlegają. Może się bowiem zdarzyć, że w przypadku osób wykonujących umowy cywilnoprawne na rzecz różnych podmiotów w grupie, ZUS stwierdzi konieczność zastosowania art. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych.

Zawarcie umowy cywilnoprawnej z pracownikiem jednej ze spółek przez inną (inne) spółkę to dość powszechne rozwiązanie. Jeżeli osoba pozostająca w stosunku pracy zawiera umowę zlecenia z innym podmiotem, jej wynagrodzenie z tego tytułu nie podlega ubezpieczeniom społecznym, a jedynie ubezpieczeniu zdrowotnemu.

Takie konstrukcje są jednak często podważane przez ZUS, w przypadku pracownika wykonującego umowę cywilnoprawną zawartą ze spółką
należącą do grupy kapitałowej, w skład której wchodzi jej pracodawca. a takiej podstawie ZUS dokona wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne u pracodawcy. Organ rentowy stoi na stanowisku, że taka osoba zatrudnionej na podstawie umowy cywilnoprawnej jest pracownikiem, tj. konstrukcję, o której mowa w art. 8 ust. 2a ustawy systemowej. Zgodnie z przywołaną konstrukcją, za pracownika uważa się również osobę wykonującą pracę na podstawie umowy agencyjnej, umowy zlecenia lub innej umowy o świadczenie usług, do której
zgodnie z kodeksem cywilnym stosuje się przepisy dotyczące zlecenia albo umowy o dzieło. Podstawą uznania takiej osoby za pracownika jest zawarcie takiej umowy z pracodawcą, z którym pracownik pozostaje w stosunku pracy, lub jeżeli w ramach takiej umowy wykonuje pracę na rzecz pracodawcy, z którym pozostaje w stosunku pracy.

Orzecznictwie sądowym i doktryna konsekwentnie potwierdza, że zarówno pojęcie pracownika, jak i pracodawcy należy definiować zgodnie z odpowiednio art. 2 i art. 3 kodeksu pracy. Zgodnie z tym przepisem, pracodawcą zatem jest jednostka organizacyjna, choćby nie posiadała osobowości prawnej, a także osoba fizyczna, jeżeli zatrudniają one pracowników. Wszelkie wątpliwości w przedmiotowej sprawie zostały rozstrzygnięte uchwałą Sądu Najwyższego z 16 czerwca 2016 r., (sygn. akt III UZP 6/16). Sąd jednoznacznie w swojej uchwale wskazał, że
spółka kapitałowa wchodząca w skład holdingowej struktury organizacyjnej spółek handlowych, a nie ta struktura (holding, grupa
kapitałowa), jest pracodawcą, o którym mowa w art. 8 ust. 2a ustawy systemowej. Oznacza to, że w razie uznania przez sąd, iż czynności
wykonywane przez osoby realizujące umowy cywilnoprawne zawarte ze spółką należącą do grupy kapitałowej, do której należy pracodawca, wykonywane były na rzecz pracodawcy, to wyłącznie spółka, na rzecz której ta praca była wykonywana – a nie grupa kapitałowa – poniesie konsekwencje składkowe na podstawie art. 8 ust. 2a.

Jak wskazał Sąd Najwyższy (SN) w wyroku z dnia 16 stycznia 2020 roku (sygn. akt II UK 190/18), pomimo rozdzielności majątkowej, wdowa po przyjęciu spadku po zmarłym mężu, odpowiada za długi składkowe zmarłego męża.

Zdaniem SN w przedmiotowej sprawie, odpowiedzialność wdowy nie odnosiła się do tej części majątku, która w następstwie zniesienia współwłasności majątkowej stała się jej majątkiem odrębnym, lecz odnosiła się do majątku spadkowego. Przejście zobowiązania na wdowę wynikło wyłącznie z dziedziczenia, potwierdzonym postanowieniem sądu. Zdaniem sądu, odpowiedzialność za długi składkowe obciąża majątek spadkowy.

Pracownicy z firmy zewnętrznej…

Po raz pierwszy upłynął 18-miesięczny limit pracy tymczasowej u jednego pracodawcy (bez możliwości przerzucenia pracownika do innej agencji pracy). Dotychczas mieliśmy na rynku pracy pewien precedens polegający na omijaniu prawa pracy poprzez transfer pracowników do agencji pracy po to, aby móc wynajmować ich od agencji a koszt tej operacji odpisywać od podatku.

Wraz z nowymi przepisami konsekwencje takiego działania będą boleśniejsze, ponieważ jeśli kontroler z Państwowej Inspekcji Pracy stwierdzi, że outsorcing jest pozorny, grożą za to grzywny i konsekwencje podatkowe. W przypadku dopatrzenia się pozorności outsorcingu organy podatkowe mogą zwrócić się o zwrot podatku wraz z odsetkami. Według ekspertów, przepisy wywarły dobry skutek na rynek pracy, ponieważ pracodawcy zatrudniający pracowników tymczasowych bardzo często dają im angaż, żeby nie tracić dobrych pracowników wykonujących swoje zadania wzorowo.

Pozorna zmiana pracodawcy…

Jak wskazał w swoim wyroku z dnia 22 listopada 2018 roku Naczelny Sąd Administracyjny (NSA) sygn. akt I FSK 2011/16, jeśli umowa outsorcingowa zawarta pomiędzy firmami miała charakter pozorny to nie można odliczyć od niej VAT.

Przedmiotowa sprawa dotyczyła firmy zatrudniającej pracowników, których to oddelegowała do zewnętrznej firmy zajmującej się outsorcingiem pracowników. Naczelnik Urzędu Skarbowego zakwestionował jednak umowę zawartą pomiędzy firmami stwierdzając, że ma ona charakter pozorny, ponieważ oprócz zmiany nazwy firmy przelewającej wypłaty nic innego się nie zmieniło. Miejsce pracy, stanowiska, zakres obowiązków a nawet struktury personalne nie zmieniły się w żadnym stopniu.

Tego samego zdania był Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku. Wszystkie te decyzje i orzeczenia podtrzymał również NSA powołując się na wyroki w podobnych sprawach, w których NSA orzekał na korzyść fiskusa: z 3 lipca 2018 roku sygn. Akt I FSK 1567/16, 7 listopada 2017 roku sygn. Akt I FSK 280-282/16.

PESEL dla cudzoziemca….

PIT-11 za 2018 rok może być kłopotliwy dla przedsiębiorców zatrudniających obcokrajowców nie posiadających numeru PESEL. Zapamiętać należy, że informację PIT-11 trzeba będzie sporządzić do końca stycznia. Zamieszanie wprowadza fakt, że na terenie Polski cudzoziemiec może pracować i mieszkać nie posiadając numeru PESEL ale brak tego numeru uniemożliwia rozliczenie się z fiskusem. Wynika to z faktu, iż od 2018 roku numer PESEL stał się identyfikatorem niezbędnym do rozliczeń podatkowych cudzoziemców nieprowadzących działalności gospodarczych. Nie mogą się już posługiwać numerem NIP.

Jest to bardzo ważna informacja dla przedsiębiorców zatrudniających cudzoziemców, ponieważ zostało im niewiele czasu by móc zapobiec podbramkowej sytuacji i poinformować cudzoziemców o wymogu złożenia wniosku o nadanie numeru PESEL w urzędzie gminy gdzie mają meldunek czasowy a w przypadku baraku meldunku w urzędzie gminy odpowiednim dla pracodawcy.

Dieta pracownika w delegacji

Koszt posiłku pracownika tylko 30 zł dziennie!

Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego (NSA) z dnia 26 kwietnia 2018 roku (sygn. akt II FSK 1082/16), bez znaczenia jest czy pracodawca rozlicza zryczałtowaną wysokość diety czy stosuje rzeczywiste wydatki pracownika na podstawie faktur. W obu przedstawionych przypadkach, nadwyżka ponad limit diety (30 zł dziennie), jest przychodem pracownika.  Oznacza to, że zwolnione z podatku są wyłącznie wydatki do wysokości diety, bez względu na sposób rozliczenia wydatków na wyżywienie. Inaczej jest w przypadku wydatków poniesionych w związku z przejazdami, które w całości są zwolnione z PIT. Przywołany wyrok jest niemal identyczny do wyroku NSA z dnia 12 stycznia 2018 roku (sygn. akt II FSK 3582/15) oraz z dnia 11 września 2015 roku (sygn. akt II FSK 1516/13). Można stwierdzić, że jest to już utrwalona linia orzecznicza w tym zakresie.