Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 21 grudnia 2023 r., sygn. akt I SA/Po 356/23 uznał, że usługi nauki pływania nie stanowią kształcenia powszechnego, a zatem nie wypełniają przesłanek przedmiotowego charakteru zwolnienia z VAT, jakim jest kształcenie i wychowanie. Sąd orzekł po rozpoznaniu sprawy ze skargi wniesionej na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (dalej także ,,Organ”).
Na gruncie przedmiotowego wyroku stwierdzono brak spełnienia przesłanek przedmiotowego charakteru spornego zwolnienia z podatku VAT tj. w zakresie kształcenia i wychowania.
Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej (KiS) wskazał, że zarówno w przepisach ustawy VAT, jak również aktów wykonawczych do niej, brak jest definicji „kształcenia„. Posiłkując się Słownikiem Języka Polskiego Wydawnictwo Naukowe PWN S.A., stwierdził że kształcić to przekazywać komuś wiedzę, umiejętności, czynić starania, aby ktoś zdobył wiedzę, rozwijał umiejętności, rozwijać cechy charakteru. Kształcenie to całość doświadczeń składających się na proces zdobywania przez jednostkę umiejętności, wiedzy oraz rozumienia otaczającego ją świata. Kształcenie obejmuje zarówno proces nauczania, jak i uczenia się. W konsekwencji organ uznał, że usługi objęte zakresem wniosku, nie mogą korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 26 lit. a ustawy o VAT, co wynika z faktu, że świadczonych usług nauczania pływania – w świetle orzecznictwa TSUE (wyrok z 21 października 2021 r. w sprawie C-373/19 Dubrovin and Troger GbR – Aquatics) – nie można uznać za usługi obejmujące kształcenie i wychowanie.
WSA w Poznaniu odrzucił skargę jako niezasadną i wskazał na art. 43 ust. 1 pkt 26 lit. a ustawy o VAT który stanowi, iż zwalnia się od podatku usługi świadczone przez jednostki objęte systemem oświaty w rozumieniu przepisów prawa oświatowego w zakresie kształcenia i wychowania oraz dostawę towarów i świadczenie usług ściśle z tymi usługami związane. Przepis ten stanowi implementację art. 132 ust. 1 lit. i dyrektywy 2006/112, zgodnie z którym państwa członkowskie zwalniają kształcenie dzieci lub młodzieży, kształcenie powszechne lub wyższe, kształcenie zawodowe lub przekwalifikowanie, łącznie ze świadczeniem usług i dostawą towarów ściśle z taką działalnością związanych, prowadzone przez odpowiednie podmioty prawa publicznego lub inne instytucje działające w tej dziedzinie, których cele są uznane za podobne przez dane państwo członkowskie. Porównanie obu tych przepisów w ich przedmiotowym zakresie wskazuje, że krajowe ustawodawca zwolnione usługi określił pojęciem „kształcenia i wychowania”. Natomiast regulacja unijna mówi o kształceniu dzieci i młodzieży, kształceniu powszechnym lub wyższym, kształceniu zawodowym lub przekwalifikowaniu. Natomiast zaskarżona interpretacja w sprawie opierała się na analizie pojęcia „kształcenie” oraz wyroku C-373/19 odnoszącym się do kształcenia powszechnego lub wyższego.
Sąd wskazał na różnicę między przytoczonym przepisem dyrektywy 2006/112 a jego implementacją w ustawie VAT w zakresie przedmiotowym. Art. 132 ust. 1 lit. i dyrektywy rozróżnia bowiem transakcje będące kształceniem dzieci lub młodzieży; kształceniem powszechnym lub wyższym; kształceniem zawodowym lub przekwalifikowaniem. Sąd orzekł, iż: Krajowy ustawodawca w spornym przepisie ujął te transakcje jako usługi w zakresie kształcenia lub wychowania. Dyrektor KIS w zaskarżonej interpretacji stwierdził natomiast, że świadczone przez skarżącą usługi nie są usługami w zakresie kształcenia i wychowania, bowiem są nauczaniem specjalistycznym, świadczonym w sposób doraźny, które nie jest samo w sobie równoważne z przekazywaniem wiedzy i kompetencji dotyczących obszernego i zróżnicowanego zespołu dziedzin. Przy przedstawionym przez spółkę opisie zdarzenia przyszłego, jak i sformułowanych przez nią w skardze zarzutach, Sąd nie znalazł podstaw, aby zakwestionować stanowisko organu. Wydając zaskarżoną interpretację organ zasadnie przyjął, że opisane przez skarżącą usługi nauki pływania nie będą stanowić kształcenia powszechnego, a zatem nie spełnią przedmiotowego charakteru spornego zwolnienia, jakim jest kształcenie i wychowanie.
Sąd odniósł się ponadto do zarzutu w zakresie wykładni kształcenia powszechnego lub wyższego w rozumieniu art. 132 ust. 1 lit. i dyrektywy 2006/112 w wyroku TSUE C-373/19. WSA wskazał na różnicę między przytoczonym przepisem dyrektywy 2006/112 a jego implementacją w ustawie VAT w zakresie przedmiotowym. Art. 132 ust. 1 lit. i dyrektywy rozróżnia bowiem transakcje będące kształceniem dzieci lub młodzieży; kształceniem powszechnym lub wyższym; kształceniem zawodowym lub przekwalifikowaniem. Sąd w uzasadnieniu wyroku wskazał, iż ,,Krajowy ustawodawca w spornym przepisie ujął te transakcje jako usługi w zakresie kształcenia lub wychowania”.
Sąd w ramach rozstrzygnięcia uznał stanowisko Dyrektora KiS, iż świadczone przez skarżącą usługi nie stanowiły usług w zakresie kształcenia i wychowania, gdyż w jego ocenie powinno być kwalifikowane jako nauczanie specjalistyczne, świadczone w sposób doraźny, które samo w sobie nie jest równoważne z przekazywaniem wiedzy i kompetencji dotyczących obszernego i zróżnicowanego zespołu dziedzin.
